De casus en het probleem Een logistiek bedrijf wil voldoen aan de steeds strengere Europese regelgeving rondom CO₂-uitstoot, zoals vastgelegd in het Europees Klimaatakkoord en de CSRD (Corporate Sustainability Reporting Directive). Tegen 2030 moet de uitstoot met 55% zijn verminderd en tegen 2050 netto nul bedragen. Het bedrijf stuit op de volgende uitdagingen: Moeite met het berekenen en toewijzen van CO₂-emissies in complexe logistieke ketens. Problemen met het verzamelen van consistente en betrouwbare data van onderaannemers en kleinere bedrijven. Onzekerheid over hoe te voldoen aan gestandaardiseerde rapportages zoals ISO 14083 en CountEmissionsEU. Een concreet voorbeeld is het toewijzen van CO₂-uitstoot aan specifieke ritten. Hierbij moeten directe emissies (Scope 1), emissies uit ingekochte energie (Scope 2), en indirecte emissies in de toeleveringsketen (Scope 3) worden meegenomen. Externe factoren zoals rijgedrag, weersomstandigheden en verkeersdrukte bemoeilijken deze berekeningen verder.

De casus en het probleem Een bedrijf met een verouderd verdienmodel worstelde met financiële druk door kortlopende leningen. Om de onderneming toekomstbestendig te maken, moest de bedrijfsformule worden vernieuwd. Tegelijkertijd waren dringende herstelwerkzaamheden noodzakelijk. Hoewel de crediteuren geen direct probleem vormden, was zonder structurele oplossing een onhoudbare situatie onvermijdelijk. De financiële uitdagingen waren aanzienlijk: Kortlopende leningen: Zorgden voor hoge maandelijkse aflossingsverplichtingen. Dringende herstelwerkzaamheden: Noodzakelijk om de bedrijfsvoering voort te zetten. Noodzaak tot vernieuwing: Zonder investeringen in het verdienmodel was toekomstbestendigheid onmogelijk.